Napój z Politury
Podczas oblężenia Leningradu (1941-1944) mieszkańcy byli zmuszeni do spożywania różnych substytutów żywności, w tym politur (lakieru do mebli). Zawierał on alkohol i inne chemikalia, a ludzie rozcieńczali go wodą, licząc na zdobycie minimalnych kalorii lub ciepła wynikającego z zawartości alkoholu. Spożywanie politury było niezwykle niebezpieczne, ponieważ mogło prowadzić do zatrucia, uszkodzenia wątroby i innych poważnych problemów zdrowotnych. Mimo to, z powodu skrajnego głodu, ludzie decydowali się na takie ryzykowne działania, by przeżyć.
Składniki:
- Politura (lakier do mebli zawierający alkohol)
- Woda
Instrukcje:
- Rozcieńczenie: Politura była mieszana z wodą, aby zmniejszyć jej toksyczność. Ludzie próbowali ograniczyć szkodliwe działanie, rozcieńczając ją.
- Spożywanie: Spożywano ją w małych ilościach, aby uniknąć natychmiastowego zatrucia, choć ryzyko poważnych skutków zdrowotnych było wysokie.
Spożywanie politury, podobnie jak innych toksycznych substytutów żywności, takich jak pasta do tapet czy klej, stało się tragicznym symbolem desperacji ludzi, którzy starali się przeżyć niemal 900 dni oblężenia, kiedy zapasy żywności były praktycznie wyczerpane.
Oblężenie Leningradu (8 września 1941 – 27 stycznia 1944) było jednym z najdłuższych i najbardziej wyniszczających oblężeń w historii, trwającym 872 dni. Miało miejsce w czasie II wojny światowej, gdy wojska niemieckie, wspierane przez siły fińskie, otoczyły Leningrad (obecnie Sankt Petersburg), odcinając miasto od dostaw żywności, paliwa i innych zasobów. Blokada miała na celu złamanie ducha miasta i doprowadzenie do jego kapitulacji poprzez głód i izolację.
Warunki życia podczas oblężenia
Życie mieszkańców Leningradu w czasie oblężenia było niezwykle trudne. W wyniku bombardowania i celowego niszczenia magazynów z żywnością, głód stał się największym problemem dla cywilów. Racje żywnościowe zostały drastycznie ograniczone, a chleb, który rozdawano, zawierał domieszkę trocin i innych niejadalnych materiałów. Średnia racja dla dorosłego wynosiła zaledwie kilka gramów chleba dziennie. W skrajnych przypadkach mieszkańcy byli zmuszeni do spożywania kleju stolarskiego, tapet, skórzanych pasów, a nawet dochodziło do aktów kanibalizmu.
Zima 1941-1942 była szczególnie brutalna. Brak ogrzewania, prądu i wody doprowadził do tysięcy zgonów z powodu głodu, mrozu i chorób. Liczba ofiar oblężenia szacowana jest na 1,5 miliona, w tym głównie cywilów, zmarłych z głodu, wycieńczenia lub w wyniku ostrzału artyleryjskiego.
Determinacja mieszkańców
Mimo przerażających warunków, mieszkańcy Leningradu wykazali się niezwykłą determinacją. Miasto, choć odcięte od zewnętrznego świata, nie poddało się. W trakcie oblężenia działały fabryki produkujące broń, a codzienna walka o przetrwanie stała się symbolem radzieckiej niezłomności. Pomoc humanitarna i żywnościowa była dostarczana przez tzw. Drogę Życia, która prowadziła przez zamarznięte wody jeziora Ładoga. To trudne i niebezpieczne szlaki były jedyną drogą zaopatrzenia.
Konsekwencje oblężenia
Oblężenie Leningradu pozostawiło ogromne piętno na mieszkańcach miasta i całym Związku Radzieckim. Po jego zakończeniu w styczniu 1944 roku miasto było zniszczone, a populacja drastycznie zmniejszona. Blokada stała się symbolem ofiarności, heroizmu i nieustępliwości mieszkańców Leningradu, a także jednym z najbardziej tragicznych momentów II wojny światowej.
Oblężenie Leningradu jest dziś pamiętane jako jeden z największych aktów ludobójstwa i zbrodni wojennych popełnionych w czasie wojny, z powodu celowego głodzenia mieszkańców miasta przez siły niemieckie.
W trakcie oblężenia Leningradu zmarło (w większości z głodu) ok. 750 tys. cywilów – to liczba ofiar ponad trzykrotnie większa niż w przypadku ataków nuklearnych na Hiroszimę i Nagasaki łącznie.