„- A ja to znam kilka słów po niemiecku.
– O, a skąd i jakich?
– A tak jak usłyszę to wiem jak mówią chleb, Polak, wódka albo świnia. Czasem jak przechodzili to wołali do mnie coś takiego niemieckiego, podobnego do mojego normalnego imienia i rzucali w błoto kawałki skórek od chleba. Nie jedliśmy wtedy prawie w ogóle, więc brałam. Mamusia raz tylko w tym pierwszym roku, pamiętam, ugotowała rosół. Przechodził jakiś oddział i jeden taki żołnierz groził pistoletem, że ma mu zabić tę naszą ostatnią kokoszkę, co nam znosiła czasem kilka jajek i ugotować z niej rosół dla niego. Nie chciała, ale musiała i ją zabiła. Zanim ten rosół był to Niemiec już gdzieś poszedł. Potem długo baliśmy się jeść, że wróci i będzie go chciał. Dopiero dwa dni później zjedliśmy. A pod koniec wojny to już było trochę inaczej. Kazali nam kopać takie rowy. Starsi mówili, że to okopy na ruskich. Za kopanie cały dzień dostawało się buteleczkę wódki i czasem trochę jakiegoś tłuszczu. Ja miałam 14 lat, to nie chciałam tej wódki, ale nie było wyboru.”*
* Pani Stefania. Tarnów. Polska. II Wojna Światowa. / Archiwum Historii Wizualnej Instytutu Fundacji Shoah
Głód w Polsce podczas II wojny światowej:
Polityka okupacyjna Niemców była celowo zaplanowana, aby wywołać głód wśród ludności polskiej. Niemcy wprowadzili system konfiskaty żywności, który polegał na odbieraniu plonów i produktów rolnych od polskich rolników, aby wyżywić własne armie i ludność. Często za pomocą brutalnych represji wymuszali na mieszkańcach oddawanie własnej żywności, co prowadziło do drastycznego zmniejszenia dostępnych zapasów.
Okupacja niemiecka i radziecka przyniosła ogromne zniszczenia infrastruktury rolniczej oraz przemysłowej. W wyniku działań wojennych i brutalnych działań okupantów, wiele terenów rolniczych zostało zdewastowanych, a zbiory zostały zniszczone lub znacząco ograniczone.
Dodatkowo, masowe deportacje i wysiedlenia ludności oraz prace przymusowe wpływały na obniżenie zdolności produkcyjnych oraz dodatkowo pogarszały sytuację aprowizacyjną. Ludność była zmuszona do pracy w bardzo trudnych warunkach, co obniżało jej zdolność do produkcji żywności i utrudniało zdobycie podstawowych artykułów spożywczych.
Sytuację pogarszały także poważne trudności w dystrybucji jedzenia oraz niemieckie ograniczenia dotyczące transportu. W miastach, gdzie ludność była gęsto skupiona, dostęp do żywności był szczególnie ograniczony, a czarny rynek stawał się jedynym sposobem na zdobycie czegoś do zjedzenia, choć często po horrendalnych cenach.
W sumie, głód w Polsce podczas II wojny światowej był wynikiem zarówno bezpośrednich działań okupantów, jak i destrukcji wojennej, która zniszczyła zdolność kraju do samodzielnego wyżywienia się.