Ugali pur
Kenia, Tanzania, Uganda
Ugali to gęsty, mączny placek przygotowywany głównie z mąki kukurydzianej i wody. W Kenii, Tanzanii, Ugandzie i innych krajach wschodniej Afryki, ugali stało się podstawowym pożywieniem w czasie kryzysów żywnościowych. Kukurydza jest stosunkowo tania i dostępna, dlatego w czasach głodu, gdy dostęp do różnorodnych produktów jest ograniczony, ugali jest często jedynym posiłkiem, który ludzie mogą przygotować.
Wpływ korporacji: W wielu regionach Afryki Wschodniej korporacje rolnicze eksploatują ziemie pod uprawy eksportowe, takie jak herbata, kawa czy kwiaty, które trafiają na globalne rynki. W wyniku tego lokalni rolnicy mają ograniczony dostęp do ziemi i nie są w stanie uprawiać wystarczającej ilości kukurydzy na potrzeby lokalnej konsumpcji. W rezultacie, ugali – które tradycyjnie było podawane z warzywami, mięsem lub sosem – coraz częściej spożywane jest samo, co prowadzi do niedożywienia.
SKŁADNIKI:
- 2 szklanki mąki kukurydzianej (lub innej mąki z dostępnych zbóż)
- 4 szklanki wody
- Sól (opcjonalnie, jeśli dostępna)
PRZYGOTOWANIE:
- Zagotowanie wody: W garnku zagotuj wodę. Możesz dodać szczyptę soli, jeśli jest dostępna, ale w czasach niedostatku ugali często przygotowuje się bez żadnych przypraw.
- Dodanie mąki: Stopniowo dodawaj mąkę kukurydzianą do wrzącej wody, cały czas mieszając drewnianą łyżką, aby uniknąć powstawania grudek.
- Mieszanie: Mieszaj energicznie, aż masa stanie się gęsta i zacznie odchodzić od ścianek garnka. Powinno to trwać około 10-15 minut.
- Gotowanie: Zmniejsz ogień i gotuj ugali jeszcze przez kilka minut, cały czas mieszając, aby uzyskać gładką konsystencję.
- Serwowanie: Ugali wyłóż na talerz. W czasach niedoboru spożywa się je samodzielnie, bez żadnych dodatków, co podkreśla skromność posiłku.
W krajach Afryki Wschodniej, takich jak Kenia, Tanzania i Uganda, działalność międzynarodowych korporacji ma druzgocący wpływ na życie lokalnych społeczności, prowadząc do powszechnego ubóstwa i głodu. Korporacje te, koncentrując się na produkcji eksportowej, eksploatują ogromne połacie żyznej ziemi pod uprawy takie jak herbata, kawa, kwiaty czy tytoń, które trafiają na rynki międzynarodowe. Zyski z tych działań są przeznaczane głównie dla zagranicznych inwestorów, podczas gdy lokalna ludność traci dostęp do ziemi, która od pokoleń zapewniała jej pożywienie.
W miarę jak korporacje przejmują najlepsze tereny rolnicze, lokalni rolnicy są wypierani na bardziej jałowe, trudno dostępne obszary. Uprawa na tych terenach staje się niemal niemożliwa z powodu degradacji gleby, braku dostępu do wody oraz ograniczonych zasobów. Miejscowe społeczności, które niegdyś były samowystarczalne i miały dostęp do różnorodnych upraw, teraz muszą polegać na mało wydajnej ziemi, często walcząc o przetrwanie.
Jednocześnie intensywne wykorzystanie zasobów naturalnych przez korporacje prowadzi do zanieczyszczenia środowiska i niszczenia ekosystemów. Nadmierna eksploatacja wody w regionach suchych na potrzeby wielkich plantacji przyczynia się do susz, które jeszcze bardziej pogłębiają kryzys żywnościowy. Korporacje zajmujące się wydobyciem surowców, takich jak minerały czy ropa, dodatkowo zanieczyszczają wody i gleby, co utrudnia lokalnym społecznościom prowadzenie działalności rolniczej.
W efekcie tego, tradycyjne formy rolnictwa upadają, a społeczności wiejskie tracą źródła dochodu i pożywienia. Wzrost cen żywności, spowodowany ograniczonym dostępem do lokalnie uprawianych produktów, sprawia, że najubożsi coraz częściej nie są w stanie zapewnić sobie nawet podstawowych produktów spożywczych. Gdy ziemia i zasoby naturalne są kontrolowane przez zagraniczne korporacje, lokalni mieszkańcy stają się zależni od drogiej, importowanej żywności.
Taki stan rzeczy prowadzi do coraz większego rozwarstwienia społecznego. Bogactwa generowane przez eksploatację surowców i rolnictwo eksportowe są skoncentrowane w rękach korporacji i elit, podczas gdy ogromne rzesze ludności pozostają w ubóstwie, często walcząc o przetrwanie. Społeczności, które niegdyś mogły cieszyć się różnorodną dietą i stabilnym stylem życia, teraz cierpią na skutek niedoboru żywności, chronicznego niedożywienia i pogłębiającego się kryzysu żywnościowego.
